Visum trubbels

Uiteraard, een weekje verder en daar ben ik weer. Ik had gehoopt een berichtje vanuit India te kunnen versturen, maar dat ging niet helemaal zoals gepland..

Nadat ik mijn blog had geschreven donderdag was het niet meer mogelijk om een visum te regelen die dag, aangezien die mensen net als Nederlandse ambtenaren zijn; vooral niet te veel uren maken! ;) De dag later, vrijdag, was ik op tijd en heb ik alles ingevuld. Na 4 werkdagen zou ik mijn visum kunnen ophalen. Als je al een tijdje in Nepal zit denk je bij jezelf: Vrijdag, zondag, maandag, dinsdag! Dus dinsdag naar de ambassade. Maar nee; ambtenaarwerkdagen: maandag, dinsdag, woensdag, donderdag! En zo kon ik mijn bustrip naar de Indiase grens met 2 dagen verzetten...

Maargoed, in de tussentijd veel leuke dingen gedaan! Zo heb ik donderdag (enigszins de reden dat ik te laat was voor mijn visum) ontbeten met een drietal Australiers die ik op de trek heb leren kennen. Dit ontbijtje ging moeiteloos over in lunch, uiteindelijk hebben we zo'n 6 uur in dat cafeetje gezeten :D (En ik was niet eens de enige die de tijd volpraatte ;)) Nadat ik terugkwam van de ambassade ben ik met de taxi naar Patan gegaan, een regio in Kathmandu "die je gezien MOET hebben!". Erg veel tempels, erg mooie ook, maar Danny is een beetje tempelmoe geworden. Waar veel toeristen hier een lange dag kunnen rondbanjeren, besloot ik na anderhalf uur de weg terug in te zetten. Omdat het vrijdag was (had elke andere dag kunnen zijn, we verzinnen wel een reden) zijn we weer uit eten gegaan met een lekker drankje erbij! Naast de Ozzies schoof ook de Deense aan die we tijdens de trek hebben leren kennen, en zo werd het nog een lange avond.

De volgende dag ben ik naar Swayambunath geweest. In mijn eerste week in Nepal was ik hier ook al geweest, maar andere mensen nog niet, en aangezien ik verder geen plannen had bood ik aan om mee te gaan. Erg grappig was dat later bleek dat ik toendertijd de helft gemist had! En zo hebben we de hele ochtend rondgelopen tussen de aapjes (waarvan er eentje wel heel stereotyp een banaan zat te eten!). 's Avonds met een paar (voor mij) onbekenden op een dakterras gezeten. Een schitterend uitzicht op Kathmandu by night, volledig verpest door het gezelschap dat zich al 12-jarigen gedroeg. Lekker vroeg naar bed dus :)
Op zondag heb ik eigenlijk niks uitgevoerd. Als ik eerlijk ben doe ik dat hier bijna elke dag, ik leef hier van maaltijd naar maaltijd. En het bevalt goed! Tussen lunch en avondeten in komt Manon naar Kathmandu, die is ook klaar met haar vrijwilligerswerk. Erg zonde: Ze zou naar Tibet gaan, maar de Chinezen wilden haar het land niet inhebben en dus besloten om voorlopig de grens dicht te gooien. Tot vlak nadat ze terug is in Nederland, uiteraard! Vreemd om voor te stellen dat een overheid besluit niemand die kant op te laten.. Maargoed, gezellig bijgekletst en vroeg naar bed.

Op maandag zijn Manon en ik cultureel gaan doen: Pashupati en Bodnath. Zegt jullie waarschijnlijk niks, zal het even in het kort vertellen ;) Pashupati is een indrukwekkend stukje grond in Kathmandu, en het is een World Heritage Site. Er loopt hier een heilige rivier in, maar als je in deze rivier stapt hou je er alles behalve iets heiligs aan over! Smerig! De Nepalese mensen komen hier om hun overleden familieleden te cremeren, de westerse toeristen om dit te zien. Erg bijzonder, erg indrukwekkend. Zo zien we dat van de familie de oudste zoon kaalgeschoren wordt, de overledene gewassen (het hoofd), wordt bedekt met stro en in de brand wordt gestoken. De familie doet dit allemaal zelf, wat het persoonlijker maar vooral heftiger maakt dan hoe het bij ons gebeurd.
Na een tijdje te hebben gezeten, praten, denken hebben we besloten om door te lopen naar Bodhnath. Volgens lokale mensen (geen idee meer wie het me verteld heeft) is dit de grootste Stupa(Boeddha beeld) die er bestaat, maar na in Lumbini te zijn geweest durf ik dit hardop te betwijfelen. Toch wel mooi om te zien, maar na Pashupati minder indrukwekkend en zeker het geld niet waard!

Dinsdag was een lange ochtend. Na een ontbijtsessie met 1 van de Australiers (misschien een uurtje) op zoek gegaan naar een winkel die mijn trekkingsspullen wilde overnemen. Na een lange ronde was ik het zat en gaf ik het op. Wel leuk om alle straatverkopers hier aan te spreken met de vraag of ze iets willen kopen! :P Uiteraard willen ze dit niet, en voor de fun dram ik net zo hard door als zij normaal bij mij doen :D Dit gaat een aantal keer door op deze manier, totdat een rikshaw bestuurder zegt dat hij geinteresseerd is! 5 minuten later ben ik voor een mooie prijs al mijn overbodige zooi kwijt, die hij waarschijnlijk met een klein beetje winst weer doorverkoopt aan de volgende domme westerling! Maar ik ben er blij mee! :D Samen met Manon, de Ozzies en de Deense uit eten gegaan, en omdat iedereen ziek, zwak, misselijk was maar een vroegertje er van gemaakt. Ikzelf had ook een beetje buikpijn, wat uiteraard vlak voor een busrit van bijna 24 uur zichzelf omzet tot Diaree. Yes!

De volgende dag naar het ziekenhuis. Niet voor mij, Manon voelt zich nog beroerder! Terwijl ik wacht zit zij te bloedprikken, CT-scan, ondergaat de huis- tuin en keuken tests... Sommige mensen hebben ook alle lol! Na een lange dag heen en weer slenteren komen we tot de conclusie dat ze hoofdpijn heeft... En dat met westerse dokters! Om te vieren dat er niks gevonden kon worden uit eten (je moet toch een reden hebben!), en ergens tussendoor mijn buskaartje naar Patna, India geregeld. Geeindigt in stijl: Biertje, barretje, liveband!

Vanochtend de laatste dag die ik doorbreng in Nepal. Gek gevoel om na exact 123 dagen te vertrekken! Ga het wel missen, maar ga natuurlijk ook weer een heel nieuw avontuur tegemoet! Vanochtend dan eindelijk alles kunnen inleveren bij de ambassade, en straks om 1700 uur kan ik mijn paspoort met stempeltje ophalen. Anderhalf uur later vertrekt mijn bus, ergens vannacht ga ik de grens over en op vrijdagmiddag kom ik in Patna aan, waar ik ga proberen om direct door te gaan naar Bodhgaya, de plaats waar Boeddha verlichting heeft gevonden. Misschien werkt dat bij mij ook wel zo ;)
Maar nu ga ik eerst nog even afscheid nemen van iedereen hier! Jullie moeten het deze week zonder foto's doen. De crematies zijn niet echt fotogeniek geweest, Swayambunath is 4 maanden terug al eens geupload. Jullie moeten dus nog maar even blijven genieten van mijn foto's uit de Himalaya :) Maar ik beloof, vanuit India nieuwe foto's en verhalen!

India, here I come!