Dalai Lama, Pakistaanse grens en de Gouden Tempel

En daar ben ik weer! Een ruime week later, in de tussentijd een heleboel gezien en gebeurd en dus tijd om weer een stukje te schrijven.

In Dharamsala, kwam ik een vreemde man tegen. Hij noemde zichzelf “The Lion Man”. Hij zei dat hij een show had over hoe hij was gevlucht door de Himalaya en de show zou ook wat traditionele Tibetaanse elementen bevatten als zang en dans. Het leek me erg interessant, en dus ben ik er maar naartoe gegaan. En in het begin was de show ook wat ik me ervan had voorgesteld, een gekke jongen die trots is op zijn cultuur en alles wilde delen met anderen. Maar na de pause werd het een compleet andere ervaring! Hij ging westers dansen, en iedereen uit het publiek moest een voor een meedoen. Toen iedereen geweest was ging hij dansend en sjansend door het publiek heen. De schade: onder anderen een zuigzoen in de nek van een jongen, een andere jongen die werd gezoend (met tong!) en mijn tenen die werden afgelikt! Heel bizar… Na de show hadden we uiteraard wel allemaal iets om over na te praten!

De volgende ochtend ben ik naar de bibliotheek van Tibet gegaan om een les over Boeddhistische fylosofie te volgen. Een monnik kwam binnen en iedereen begon te knielen en bidden, dus ik ging er vanuit dat dit de manier is om een docent te begroeten. Zouden ze in Nederland moeten doen :)! Een interessante les, veel opgenomen, alleen jammer dat de vertaler niet heel duidelijk was. Na de les ben ik mijn plekje gaan reserveren in de tempel waar de Dalai Lama een dag later zou gaan spreken. Als je ergens je kussentje neerlegt, is dat jouw plek. Ook weer geholpen bij de vrijwilligersorganisatie, en ‘s avonds daar nog een docu gekeken over de Dalai Lama, onder het genot van een paar momo’s. In deze docu bleek trouwens dat de docent van vanochtend de premier van Tibet was! Dat verklaarde een hoop!

En op dinsdag was het dan zo ver; de teachings van de Dalai Lama! Je mocht geen foto’s maken (wat op zich goed is, het moet geen attractie worden), waardoor de beveiliging er best lang over deed om iedereen te betasten. Toen de Dalai Lama binnenkwam ging iedereen staan, en een man was zo vriendelijk om mij langs hem te laten kijken, waardoor ik zag dat het eigenlijk een best klein mannetje is :). Hij heeft wel een bepaalde bijzondere uitstraling, zoals een andere Nederlandse het mooi beschreef: je wordt al helemaal blij als je die man ziet lopen! Er werd lesgegeven in het Tibetaans, wat op zich niet mijn sterkste taal is. Daarom was het mogelijk om met een radio de vertaling te beluisteren. De vertaler had zijn dag niet echt en de stof was best pittig, maar omdat ik de dag ervoor al aardig wat had meegekregen kon ik het allemaal goed volgen. Na 2x 2 uur vonden mijn billen het eigenlijk wel genoeg geweest, en ik geloof dat de Dalai Lama hetzelfde gevoel had, want hij stopte ermee. Op zijn terugweg zou hij rustig langs ons lopen, dus iedereen gaf aan dat we gewoon moisten blijven zitten zodat iedereen het kon zien. Maar ineens was er een gek die op de Dalai Lama kwam afgestormd, neer werd gehaald door de beveiligers, waarna de Dalai Lama snel doorliep naar zijn huis. Toen de neergehaalde man mee werd genomen bleek het The Lion Man te zijn… Ik denk dat hij de Dalai Lama wilde knuffelen of aanraken, maar ben wel blij dat hij werd tegengehouden. Al met al was het een zeer bizar slot van een mooie dag!

De tweede dag begint de Dalai Lama nog vroeger en zijn uiteraard alle veiligheidsmaatregelen verscherpt. Mensen lopen met geweren, de tassen worden nog grondiger bekeken, en iedereen kan hier uiteraard mee leven. De teachings van vandaag zijn een stuk beter te volgen, de stof is minder pittig en er zitten stukjes groepsparticipatie bij. We bidden wat, krijgen een hoofdband (die de Tibetanen achterlaten op het einde, waar alle westerlingen het als souvenir wegstoppen) en een armbandje, en het eindigt allemaal erg mooi en gemoedelijk. Een hele leuke ervaring in anderhalve dag, heel bijzonder om allemaal mee te hebben mogen maken! Wel leuk; de Dalai Lama vertelde dat als een persoon boos is op een ander, 90% van de boosheid perceptie is. Dit had ik al wel vaker gehoord, maar het was wel even een nadenkertje. Zouden mijn emotionele reacties op alle vervelende Indiase mensen deels aan mij liggen? Ik denk dat de Dalai Lama fout zit hier! :p (uiteraard een grapje, maar wel even een eye-opener) Wat ook grappig is, is dat alle monniken en Tibetanen erg rustig en gemoedelijk zijn, totdat het plaspauze is! Dringen, drukken, voordringen, en dat alles met een kinderlijke en speelse glimlach, je kunt gewoon niet boos worden op deze mensen! Des te moeilijker was het om te accepteren dat ‘s avonds bekend werd gemaakt dat de nieuwe Nepalese regering China gaat helpen inzake Tibet; vluchtelingen zullen voortaan worden teruggestuurd! Een grote teleurstelling!

De volgende dag was het al weer tijd om te vertrekken uit Dharamsala, richting de Pakistaanse grens, Amritsar. In de bus een heel gesprek met een Tibetaanse vrouw gehad. Ze sprak geen woord Engels, ik geen Tibetaans, maar door te glimlachen en ja te knikken kon ze haar hele verhaal aan me kwijt en dat deed haar duidelijk goed :D We stoppen veel met de bus, wat best goed uitkomt want ik moet veel naar de wc vandaag! Misschien waren die stops ook de reden dat ik voor het eerst (voor zowel Nepal als India) in een bus heb gezeten waarin niemand heeft overgegeven! Bij een overstap wordt ik vriendelijk de andere bus in geholpen, en die vertrekt bijna zonder een andere westerling die nog even snel naar de wc ging. Gelukkig voor hem konden we de chauffeur overhalen nog even te wachten. Bij een stop overkomt mij bijna hetzelfde, als ik een koude cola bij een tentje bestel denkt de verkoper dat hij het moet schudden voor gebruik, en nog voordat hij een nieuwe voor me kan pakken vertrekt de bus, en dus ren ik snel terug naar mijn tassen. Eenmaal in Amritsar zie ik niets anders dan mannen met tulbanden. Ik zoek een guesthouse op, zit deze vol met Nederlanders! Even snel mijn volgende trein boeken (moet hier van tevoren!), voor het eerst normale gesprekken met Indiase mensen gehad!

De volgende dag ben ik naar de twee grote bezienswaardigheden van Amritsar geweest, de Gouden Tempel en een groot plein. Op het grote plein zijn in 1919 vele Indiase mensen neergeschoten door de Britten. (Mooi stukje historie van je voorouders, pap!(Ik ben alleen half-Brit als het goed uitpakt :D)) Zonder waarschuwing begon het leger te schieten en aangezien het leger in de enige doorgang stond was het snel voorbij. Na deze aanslag is Ghandi begonnen met zijn onafhankelijkheidsbeweging, wat 30 jaar later uiteindelijk resulteerde in een vrij India. Op het plein zijn nog verschillende muren bezaaid met kogelgaten, een zicht dat je niet snel vergeet!
Omdat het bewolkt was glinsterde de Gouden Tempel niet, maar het goud zag er nog altijd erg indrukwekkend uit. De tempel is gebouwd door de Sikh’s, een geloof waarin mensen minimaal 1x in hun leven deze tempel moeten bezoeken (een soort Mekkha). Omdat iedereen gelijk is kun je hier gratis blijven slapen en eten, ook als niet gelovige. Het eten gebeurd in een grote hal met ongeveer 1000 man tegelijk. Erg indrukwekkend, en ik voelde mee met degenen die moeten afwassen. Het eten was wel erg lekker! De tempel zelf staat in het midden van een grote vijver, waarin mensen zich kunnen wassen, want ook dit water is heilig. Er staat een enorme rij met mensen die de tempel in willen om het gigantische boek (vergelijkbaar met Koran of Bijbel) te kunnen zien. Ik heb er geen 2 uur wachten voor over, dus loop ik verder richting een gouden tempel look-a-like van de Hindu’s, waar het helemaal leeg is :). Omdat het ging regenen, en ik de Moesson wilde ontwijken, ben ik in mijn guesthouse een lekker boekje gaan lezen, ook omdat in Amritsar verder weinig te beleven valt. ‘s Avonds ging ik echter naar DE toeristische attractive van deze region, de grensovergang (sluitingceremonie) met Pakistan!

Ondanks alles is het hier best veilig. Voor het eerst maak ik iets mee van de aparte mannen- en vrouwen rijen in India, het leger is heel erg streng en het komt allemaal wat intimiderend over. En waar je uiteindelijk een groot hek in een woestijn-achtig gebied verwacht als grensovergang, kom je terecht in een heus stadion met een hek in het midden, Pakistaanse mensen aan de ene kant, Indiase mensen aan de andere kant. Het publiek wordt opgezweept, mensen dansen op de muziek, en het is een wedstrijd welke zijde meer geluid kan maken. Daarna begint de ceremonie, en aan beide zijden gebeurt ongeveer hetzelfde, de wachters proberen de andere zijde te intimideren door sierlijk, strak en groots over te komen, alles om en om tegen elkaar. Het publiek vind het fantastisch en staat als 1 man achter de eigen wachters. De wachters lijken alsof ze uit een tapdansshow zijn gestapt, ik denk dat dat de beste manier is om het te omschrijven. Desalniettemin heb ik heel erg genoten van deze voorstelling, ik denk dat het echt een van mijn hoogtepunten in India is tot nu toe! :D

Zaterdag nam ik de vroege ochtendtrein naar Nieuw Delhi. De trein deed er 2 uur langer over, maar hierdoor was het wel droog toen we eenmaal aankwamen. In Delhi een paar mensen ontmoet uit Kathmandu, eentje heeft hier familie en nodigt me uit om te komen eten. Het huis is een kasteel, de slaapkamer net zo groot als een gemiddeld huis met tuin in Sommelsdijk. Meerdere auto’s met chauffeur, bediendes, the works. Heel bijzonder om dit allemaal te zien, terwijl 1 km. verderop mensen aan het bedelen zijn zodat ze nog wat kunnen eten die avond, en slapen onder een brug om droog te blijven! Het eten was wel erg lekker, ik zie ook iets van de rijke kant van India, iets waar je niet snel binnen komt omdat je ze nergens tegenkomt. Later naar de Sound & Lightshow geweest bij het grote kasteel van Delhi, maar dit was duidelijk de grootste geldverspillingsactie ooit :). Een wit gebouw met af en toe een andere kleur lamp er op gericht terwijl een voice over onverstaanbaar probeert uit te leggen wat daar allemaal is gebeurd. Maargoed, we zijn weer een uurtje van de straat geweest!

Gister ben ik naar het rijke centrum geweest, allemaal bekende merkenwinkels, maar het deed me niet veel. Een heerlijke Milkshake van de MacDonalds bij 40 graden is daarentegen wel erg lekker! :D Daarna met wat bekenden uit Dharamsala nog wat gegeten, op de achtergrond de tennisfinale gezien en toen was het al weer tijd om naar mijn kippenhok te gaan en te slapen.

Vandaag is een rustig dagje. Ik ga zo proberen mijn trein te regelen naar Jaipur voor morgen om daar een paar dagen door te brengen. I'm on the road again! De bankrekening gaat zijn eerste scheurtjes vertonen en dat betekent dat ik verwacht nog ongeveer een maandje weg te blijven, dan heb ik er precies 6 maanden reizen opzitten. In die tijd ga ik richting Zuid, tot ik halverwege het land ben bij Bombai om daar naar Nederland te vliegen. Maar tot die tijd komen er nog wel een paar stukjes met nieuwe avonturen!