Mount Everest!

Hallo allemaal! Ik ben weer terug!

En wat heb ik genoten van alles zeg! Ik zal voor het gemak bij het begin beginnen, mijn laatste weekje Pokhara, afscheid enzo.. (Terwijl ik eigenlijk alleen maar over de bergen wil vertellen)

De dag voor het afscheid was mijn laatste dag op school. Niet omdat ik geen zin meer had, maar de vrijdag was er een grote staking in Nepal. Er is na al een jaar uitstel nog altijd geen grondwet of kabinet (Het lijkt wel Belgie) en de mensen beginnen het zat te worden. Gek dat alles om 1800 gewoon open gaat, hoewel ik het wel prettig vond om 's avonds nog even wat te eten.. Het vormen van een kabinet is trouwens wel lastig in een land waarin 36 talen worden gesproken, elke kaste zijn eigen mensen wil zien, etc. Volgens een Amerikaan in de bergen zouden ze Nepal in verschillende staten moeten verdelen, want bij hun werkt dat.. Maargoed, ik dwaal weer af richting Himalaya.
Op het schooltje heel wat foto's genomen, afscheid van iedereen, best apart na maar een paar maandjes!

Vrijdag was dus de staking, het leek nationale straatspeeldag en samen met Manon ben ik naar het weeshuis gegaan om met de kids te spelen, eten, cadeautjes uit te delen en afscheid te nemen. Foto's hiervan komen later, deze computer wil mijn camera niet pakken.. Houden jullie tegoed! 's Avonds voor het laatst de lokale kroeg in en in dronken toestand naar huis. Was erg leuk, van een hoop bekende toeristen afscheid genomen!

Op zaterdag heel gelukkig geen staking. Wel een kater, maar als je 10 uur in de bus moet zitten is dat geen heel groot probleem. Ik had gelukkig genoeg water bij me! Eenmaal in Kathmandu heel eigenwijs geen taxi genomen, en uiteraard verkeerd gelopen. In volle zon een kwartier de verkeerde kant uitgegaan, daarna met hangende pootjes toch maar betaald voor een ritje. In het hotel voor het eerst in 3 maanden een film gezien op tv, heel gek! Zeker als je daarna naar buiten gaat en alleen maar Aziaten ziet rondlopen! De volgende dag zou ik mijn gids gaan ontmoeten. Ik hoor je al denken: "Als je op maandag vertrekt, is op zondag je gids ontmoeten niet wat laat?" Dat klopt. Zeker als je gids geen woord Engels blijkt te spreken. Op het laatste moment een andere gids, gozert van een jaar of 20, spreekt redelijk Engels en ik kan tevreden uit eten gaan.

De grote reis!
Op maandagochtend vertrokken we vanuit Kathmandu met de bus naar Jiri. Een busrit van ruim 12 uur! In een stoel zonder beenruimte (blauwe knieen, lekker vlak voordat je moet gaan lopen), een gids naast je die 11 van de 12 uur moet overgeven wegens wagenziekte, 2 klapbanden (Waarvan de tweede blijkbaar niet ernstig genoeg was om de band te verwisselen gek genoeg, wat het einde van de rit erg gevaarlijk en des te interessanter maakte! :D) en een vreselijke hitte, daar er 25 plaatsen waren in de bus, maar het ze toch lukte om 42 man mee te nemen! Aangekomen, snel in bed gekropen!

Ik had mijn gids verteld dat ik graag wilde doen wat ene Hillary heeft gedaan, maar dan beter: Sneller lopen en mijn eigen bepakking dragen! (Hij heeft de top van de Everest als eerste ooit beklommen, credits waar credits verdient zijn!) Mijn gids vond het prima, en zo propten we dag 2 en 3 in 7 uur wandelen. (In de Everest-regio is een dag van 3-4 uur max normaal :D) In een dorpje genaamd Bhandar, waar ik de eerste blanke gast ooit ben blijkbaar, geslapen voor 50 cent. Met Marjolein gebeld, die er een beetje doorheen zit omdat haar gids haar in de steek heeft gelaten. Mede omdat mijn camera stuk was gegaan deze dag (Nou net op het moment dat je naar Everest aan het lopen bent!!!) en zij haar reservecamera aanbood, besloten om nog iets sneller te gaan lopen :D

Op dag 3 hebben we dus dag 4 en 5 gelopen. Het is zeker niet dat ik door het snelle tempo iets heb gemist; in tegendeel! Het was bewolkt, dus fotomomenten waren er weinig, en het lopen door de verschillende kleine bergdorpjes was fantastisch! Authentiek Nepal, geen gas, geen stromend water, geen deur... Maar wel een tv en een enorme antenne in de tuin! :D Heel gek. Eten wordt op 1 pitje gekookt, genaamd een kampvuurtje. Erg handig om je natte kleding te drogen, aangezien 's avonds het dak van mijn kamer bleek te lekken! Verder wastte ik me elke dag gewoon in de rivier en liepen mijn gids en ik de paden op, de lanen in, en joekels van heuvels over! Zo hadden we op de volgende dag een stijging van 1600 meter, stijl omhoog! Mijn knieen vonden het niet erg prettig (Degene die mij wandelstokken heeft aanbevolen: Thnx!) en ik had genoeg zweet in mijn shirt om de Everest een kilometertje kleiner te maken!
Overal waar we lopen en we aan andere mensen vragen hoever het nog is naar het volgende dorp krijgen we van mensen te horen "onmogelijk". En uiteraard halen we het elke keer weer! 4 dagen van 11 uur lopen (uiteraard met een lunch en wasstop tussendoor) zijn wel vermoeiend. Dusdanig vermoeiend dat ik op het punt waar staat "gladde weg" bijna val. De hoogte op dat moment was 3200 meter boven zeeniveau (waarschijnlijk ook boven het eerstvolgende stukje grond onder mij), maar ik balanceerde mezelf de juiste kant op, en we liepen weer vrolijk verder. Langs het eerste "Everest-view-punt", wat ons een zeer mooie wolk voorschotelde! Het lopen op bergtoppen tussen de wolken heeft iets heel bijzonders, moet ik er eerlijk bij zeggen! Omdat ik het uiterste uit mijn gids trek betaal ik een douche voor hem in ons laatste hotel voor Lukla (waar het Himalaya deel echt gaat beginnen). Omdat hij ruim 90 minuten er onder blijft staan ben ik van mening dat het zijn geld waard was :)
Op vrijdag liepen we van het dorpjes Karikhola naar Phakding, waar ik Marjolein zou ontmoeten. Zo hebben we in 3,5 dag gelopen waar alle mensen minimaal 6 dagen over doen! Ik was onder de indruk van mijn gids en mezelf, andere gidsen vonden ons erg bijzonder en andere lopers vonden ons beesten :p 's Avonds Marjolein gezien, lekker samen gegeten, belevenissen gedeeld, camera's uitgeleend (samen met haar camelbag daar de mijne ging lekken..) De volgende dag hebben we een rustdagje genomen, hoewel ik wel Marjolein nog even heb geholpen met haar tas richting Lukla te brengen. Na een ruim uur (van de anderhalf) vond ik het genoeg en ben ik teruggegaan naar mijn gids en hotelletje.
Op zaterdag gingen we naar Namche, het centrum van waar alle trekkings richting Himalaya beginnen. Een groot dorp in de bergen, wat zo voor Sommelsdijk had kunnen doorgaan (Hoewel er thuis wel iets meer variatie in de te kopen spullen is). Lekker rondgekeken, boek gekocht, Mars ingeslagen en uiteraard de kroeg in! :D Was de enige die omhoog ging, alleen mensen  die naar beneden gaan gaan blijkbaar naar de kroeg hier.

De volgende dag was de eerste korte dag: Door hoogteverschillen moet je al vroeg stoppen. Ben blij met mijn boek! De dag hierna was leuk! Vroeg eruit en richting het Basecamp van Ama Dablam. Een basecamp is de plek waar mensen slapen voor ze de berg uiteindelijk helemaal gaan beklimmen. Basecamp is voor degenen die daarvoor niet getraind zijn, geen geld hebben, of de tijd ervoor niet willen vrijmaken ;) Ik hoor bij de eerste 2 :D Daarna door naar Dingboche, waar ik een hoop leuke mensen leer kennen; een groep britten, een gestoorde Amerikaan en een paar Australiers. Omdat we hier een dag moeten acclimatiseren wegens het gevaar voor hoogteziekte besluiten we een berg te beklimmen, we gaan naar de top van Namkhar Tshang, op 5600 meter hoogte. Erg mooi zicht, heerlijk relaxt genoten van alles en niets tegelijk!

De dag daarna naar Lobuche, valt vrij weinig over te vertellen buiten het feit dat ik toch last krijg van de hoogte. Hoofdpijn die niet weggaat en je het gevoel geeft elk moment te kunnen exploderen! Pilletje genomen en genoten van een heerlijke maaltijd :D Nog meer leuke mensen leren kennen, alleen blijken de gidsen er niet echt van te houden als er een onbekende (Lees: niet betalende) meeloopt met de groep voor gezelligheid. Met de mensen spreken we maar af om dan maar hotelletjes te delen, aangezien iedereen altijd in de gemeenschappelijke ruimte zit.
En dan de dag waar het om ging! Vroeg eruit, richting een plaatsje dat Gorak Shep heet en vanaf daar verder naar Everest Basecamp! Op 5300 meter hoogte tussen de gletsjers gelopen, met helder weer genoten van alle omgeving die me werd aangeboden. En ik kan je zeggen: Dat ding is immens! Lange tijd daar doorgebracht, tussendoor nog zo'n lekker tabletje tegen hoogteziekte genomen, en uiteindelijk strompelend naar huis gegaan omdat mijn lichaam (hoofd) niet meer wilde. Toch van alles blijven genieten! Later bleek dat ik uitdrogingsverschijnselen had, had blijkbaar in 8 uur lopen nog geen halve liter water op.. Domdomdom! Maargoed; de bergen zelf: Foto's kunnen het niet uitleggen, het hele gevoel wat je krijgt hier te lopen, tussen het ijs, sneeuw, omgeven door bergen van 8000+ meter.. Onbeschrijflijk en onvergetelijk!

Een dag later ging ik er vroeg uit voor een trip naar Kalla Phattar, de berg waarvandaan alle foto's van de Everest regio worden genomen. Uiteraard in een dikke sneeuwstorm omhoog, het enige wat ik kon zien was de top van Kalla Phattar zelf! Beetje pech dus, maar door de fantastische dag hiervoor kon ik er mee leven. Erg gek trouwens dat ik de enige was die omhoog ging in de sneeuw, terwijl iedereen slim in bed bleef liggen.. En toch heb ik er geen spijt van!

Daarna was het tijd om terug te gaan naar Namche. Met de andere groepen gelopen (schijt aan de gidsen), nog een paar zijstapjes gemaakt naar dorpjes en bergen, maar het weer werd steeds slechter, en dus besloten mijn gids en ik om geen bergen meer te "pieken". Groot feest bij aankomst in Namche. Wij hebben het gehaald, en er is een marathon aan de gang! 42 kilometer rennend naar beneden, van Everest naar Namche. Hoe gaaf! Als het geen 1000 dollar had gekost had ik misschien meegedaan... NIet dat ik verwacht te winnen, maar zoiets te lopen moet en hele grote kick geven!
Door het weer besloten om de volgende dag naar Lukla te gaan om naar Kathmandu te vliegen. Ik heb nog 6 dagen over (zo snel hebben we alles gedaan!), maar het weer houdt me tegen om nog naar andere plekken te gaan. Daarnaast gaat de grote groep ook die kant op, heb ik alles gezien wat ik wilde zien en schreeuwden de douches uit Kathmandu mijn naam. Nu ik terugben heb ik geen seconde spijt dat ik iets eerder terug ben gegaan, ik heb er werkelijkwaar alles uitgehaald wat er inzat!

In Lukla was het dan echt feest. Iedereen dronken, dansen, feesten, vlees gegeten en laat naar bed (23.30 uur, waar normaal 20.00 uur de norm was!). Een dag later, dinsdag zouden we gaan vliegen. Maar omdat een van de andere gidsen mij niet echt mocht (later bleek dat hij niemand mocht die niet in zijn groepje zat), werd mijn ticket met de zijne omgewisseld, ging hij naar Kathmandu met de hele groep en vertrok mijn vliegtuig niet meer door de bewolking. En dan kom je ineens in een ander hotel de Australiers tegen die hetzelfde probleem hadden! (Het vliegtuig, niet de irritante gids) Mooie avond er van gemaakt, en gister dan eindelijk terug naar Kathmandu, waar ik ben begonnen met een douche van bijna een uur (was nog nodig ook!), om daarna wat te ontbijten en met mensen af te spreken die ik ontmoet heb.

Nu ga ik dit weekend lekker rustig bijkomen en mijn visum voor India regelen. Ik hoop dan volgende week ergens op de bus te stappen richting Bodhgaya, de plaats waar Buddha "verlichting heeft gevonden", om vanaf daar mijn reisavontuur te vervolgen. Hoevaak ik blogs online zal zetten weet ik niet, wat ik wel weet is dat ik over India vast weer onwijs veel te vertellen heb! Ik kijk er stiekem al een beetje naar uit, maar ga nu eerst nog genieten van een chaotisch, vervuild en druk Kathmandu met de mensen met wie ik een fantastische ervaring kan delen!

(PS: Ik begrijp dat iedereen denkt: Waar zijn de foto's? Die komen er aan! Maar zit nu op een computer zonder usb, zit met een camera die niet meer werkt, dus ergens deze week moet ik even de tijd vinden om alles te uploaden. Maar wees gerust, binnen een week staan ze erop!)