Mumbai, Bollywood en mijn terugreis

19 augustus 2011 - Mumbai, India

Excuse me sir, would you like to be in a real Bollywood film tomorrow? De vraag waar ik naar op zoek was vanaf het moment dat ik naar Mumbai ging is gekomen! Maar ik zal beginnen bij het begin, want er is veel te schrijven over de fantastische stad die Mumbai is!

Als ik 's ochtendsvroeg aankom op Mumbai Centraal, ook wel Victoria Terminal, kijk ik direct al mijn ogen uit. Een treinstation dat er van binnen en buiten uitziet als een enorme kathedraal! Schitterend gebouwd, groots, een voorbode voor wat me allemaal te wachten staat. Tijdens de treinrit zag ik buiten al oude en nieuwe flatgebouwen, met langs het spoor hutjes waarin mensen wonen. De contrasten zijn enorm groot hier, rijk en arm, groot en klein, schoon en vies.

Zoals overal in India willen de taxichauffeurs minimaal het dubbele verdienen op de vroege ochtend, en zoals overal in India loop ik liever dan hieraan toe te geven. De principes zijn (deels) gebleven. Hier in Mumbai willen de taxichauffeurs zelfs extra bagagegeld! Gekkenhuis. Ik betaal uiteindelijk 50 rupees in plaats van de 150 tot 200 die de meeste chauffeurs vragen. Uiteindelijk blijkt dat het overdag 20 rupees is, en dat vele toeristen de 200 neerleggen. De hotels zijn ook superduur. Waar ik mezelf een luxe weekje had voorgesteld zijn de goedkoopste kamers met badkamer rond de 1000 rupee, waar ik in de rest van India maximaal 400 betaalde. Uiteindelijk heb ik geluk, er ontstaat een vechtpartij voor de deur van een hotel, ik anticipeer en kijk zeer bedenkelijk en krijg korting; 550 rupee per nacht.

Mijn hotel is aan zee, en ik zie de zee voor het eerst in maanden. Ik miste de zee. Ik mis wel meer dingen, maar die dingen komen nu pas in me op, nu ik me aan het klaarmaken ben voor de terugreis. Ik denk dat als ik nog door had kunnen gaan met reizen (Bijvoorbeeld als Megasport cq. Budgetfit mijn openstaande salaris van een jaar geleden volgens afspraak zou hebben gestort) dat het een welkome break was, nu doet het me denken aan thuis. De eerste dag loop ik rond in Colaba, het toeristische gebied van Mumbai. Ik zie Leopold's, een bar die in 2008 doel was van terroristische aanslagen (de kogelgaten zie je nog overal) en de bar die word beschreven in het boek dat ik nu aan het lezen ben, Shantaram (aanrader, mensen!). Verder doe ik vrij weinig, ik boek mijn vliegticket naar huis en geef mezelf 7 dagen om in een Bollywood film te kunnen spelen.

De volgende dag neem ik de bus naar Juhu Beach. Niet om te zonnen maar om te zien wat de schade is die het gezonken schip heeft gemaakt. Na een kleine anderhalf uur kom ik aan (nog altijd in dezelfde stad!) en zie ik palmbomen, een ruige zee en een zwart strand. Wat je normaal op tv ziet is het niet, geen gewonde dieren, niet het hele strand dat bedekt is met olie, maar toch is het triest om te zien dat dit jaar in jaar uit gebeurt tijdens de moessoenperiode. Na even hebben rondgelopen ga ik naar Haji Ali, een tombe/moskee die in de zee staat. Wanneer het hoogtij is kun je deze tombe niet in (of uit), alleen bij laag tij is het mogelijk, en dan loop je tussen honderden anderen (zeker nu tijdens de Ramadan) in het gebouw. Leuk om op zo'n plaats rond te lopen, hoewel wadlopen me nooit heeft getrokken ;)

De volgende dag wil ik naar de Dhobi Ghat. Een bijzondere plaats in Mumbai, een wijk waarin alle mensen de was doen van alle Mumbaikars die hun was laten doen door anderen. Een kleine gemeenschap, harde werkers, indrukwekkend. Wel lastig om te bereiken. Hetgeen wat me het meest heeft geirriteerd in India gebeurt ook hier; mensen kunnen geen "ik weet het niet" zeggen, en dus sturen ze je vaak de verkeerde kant op als je de weg vraagt. Het is schrijnend om te zien dat mensen hun eigen wijk niet kennen (ik was 2 minuten van de Dhobi Ghat vandaan, bleek), zelfs de politie niet! Ik voel mee met de mensen die last hebben van inbraken, ik denk dat het lang duurt voordat iemand komt kijken wat de schade is. De taxichauffeurs maken gretig gebruik van je onwetenheid en laten je meer betalen dan nodig. Hoewel nog altijd onder de euro, er word gebruik gemaakt van je en dat is soms lastig om te accepteren. Op de terugweg pak ik de bus, dezelfde bus als die ik de hele week gebruik. Nergens is een routekaart te vinden, alles staat in Hindi en dus hou ik me vast aan zekerheid, bus 83. Eenmaal terug ga ik naar het toeristische India Gate, wat de aanlegplaats is geweest van de britten, die geprobeerd hebben hier wat "beschaving te introduceren". Als ik het nieuws zag van Londen is ze dat aardig gelukt :D Het staren en foto's maken valt hier overigens best mee, maar het blijft een bijzondere ervaring. Ik moet zeggen dat ik trots ben op het feit dat ik terug kan staren. Niet op de manier dat ze zich bijzonder voelen, nee, ik kan Indiase mannen ongemakkelijk laten voelen en ze lopen weg! Voor mezelf niet heel erg hard nodig, wel handig als je weer eens mensen ontmoet die westers en vrouw zijn.

De volgende dag wil ik naar de vuurtoren, maar als ik in de buurt kom blijkt dit niet toegankelijk te zijn, militair gebied. Op de terugweg zie ik een oorlogsmonument en maak ik een foto. Ook dit mag niet, militair gebied. Dan maar naar het centrum, naar de Jama Mashid, een moskee die in alle grote steden te vinden is. Maar omdat dat allemaal attracties waren en deze moskee nog gebruikt wordt voor gebeden, mag ik ook deze niet in. Wat een nuttige dag! Op de terugweg loop ik langs een grote markt, grote rijen met stallen vol fruit, in de volgende rij snoep, weer een rij met toiletartikelen en in de laatste 2 rijen echte Indiase spullen; specerijen en dieren. Je kunt hier eend, kuiken, duif, hond, kat, parkiet en vis kopen, ik neem aan niet allemaal om op te eten.. Best zielig om te zien, hoewel deze dieren duidelijk beter verzorgd worden dan vele straatdieren die je overal ziet.

Maandag de 15e was het onafhankelijkheidsdag. Waar je vuurwerk, festivals, feestende mensen, etc. verwacht is alles gesloten en mensen genieten van hun vrije dag. Toeristen vervelen zich, zitten in een cafeetje, wandelen langs het water, lezen een boek, zo kom je dag wel door! In een internetcafe boek ik een "slum-tour" omdat ik zeer benieuwd ben naar de mindere kant van de grote stad, de stad van meer dan 18 miljoen mensen, van 9 miljoen treinreizigers per dag, van gemiddeld 1 wc per 8 duizend mensen! De volgende dag ga ik met Felix, mijn gids, de Dharavi-slum in. Deze krottenwijk is beroemd geworden door de film Slumdog Millionaire, en het is zeer bijzonder! We komen  Huizen van nog geen 3 bij 3, mensen die in deze huizen fabrieken hebben genesteld zodat ze geld kunnen verdienen. En verdienen doen ze! Per jaar wordt hier 1 miljard dollar verdiend! Verdeeld over 40.000 mensen is dat niet veel, maar op deze plek verwacht je het niet. Kleine huisjes zie je verder overal, poepende kinderen op het midden van de straat. De huizen zijn wel beter dan verwacht; geen bamboo en zeil, maar echte betonnen huisjes. Hoewel ik enerzijds graag de sloppenwijk had gezien zoals ik het me had voorgesteld ben ik uiteraard blij dat de levensomstandigheden van de mensen steeds beter worden.
Vele indrukken zorgen voor een grote vermoeidheid. Blij dat ik hier geweest was, maar ook met een vies gevoel kom ik terug in mijn hotel en neem ik een verfrissende douche.

Als ik terugben in Colaba vraag ik Felix hoe het zit met Bollywood films. Iedereen zegt dat het best makkelijk gaat, maar in de dagen dat ik hier ben heb ik niks gezien of gehoord! Hij verteld dat in het regenseizoen bijna geen films worden geschoten en dat ik dus eigenlijk het verkeerde seizoen heb gekozen om mijn geluk te beproeven. Helaas pindakaas.

De volgende dag kom ik Hannah tegen, het meisje dat ik in de trein van Jaipur naar Delhi had gered van de Indiase mannen. We gaan samen naar Elephanta, een eiland in de buurt van Mumbai met grotten. Na een misselijkmakende boottocht (wij niet, vele anderen wel) komen we aan, lopen we omhoog en zien we dat het 1 grote, schitterende grot is, vol met Hindu uithakkingen. Hoewel Hannah het erg mooi vind (ik ook!) vergelijk ik het met Ellora en Ajanta en vind ik het uiteindelijk best tegenvallen. Zeker als we later naar boven lopen om van het uitzicht te genieten, en niks anders zien dan haven! We gaan terug, worden zeiknat in de boot door de hoge golven en zijn binnen 10 minuten weer kurkdroog door het weer. We eten wat en gaan naar de andere kant van het schiereiland Colaba om de skyline te zien en lekker rustig aan te doen. Op de terugweg vergeet Hannah iets te kopen, loopt ze terug, en terwijl ze bezig is met een verkoper komt die gewenste vraag dan eindelijk: Excuse me sir, would you like to be in a real Bollywood film tomorrow? Uiteraard zeg ik ja, Hannah is jaloers omdat zij 's nachts naar Engeland vliegt.

De volgende dag is het dan zover. Ik wordt opgehaald, samen met een grote groep andere westerlingen, en we worden naar het gebied rond Juhu gebracht. We zijn publiek tijdens een videoclip, de introsong van de film "I am Singh". Elke Bollywood film heeft op zijn minst 3 liedjes met dans, en ik ben er bij. Een dag van 0900 tot 2100 uur, we krijgen eten, drinken, maar moeten vooral veel staan en veel wachten. De danspasjes worden op de set pas aangeleerd en de dansers pikken het enorm snel op! Wij gaan op de muziek uit ons dag, ik heb het idee dat de camera elke keer wel een stukje van me meepakt en dus ken ik een film die ik volgende maand ga kopen (Lees: downloaden :)).
Na een hele lange maar zeer leuke dag is het genoeg geweest en worden we weer teruggebracht. Ik ga direct slapen, de laatste dag van mijn reis komt er aan!

En dat is vandaag. Niet veel te doen, vooral wachten op het vliegtuig. Ik heb een tussenstop in de Jordaan, ervanuitgaande dat Londen nog onveiliger is dan dat gebied :) Mijn vliegtuig vertrekt vannacht en morgenmiddag kom ik ergens in Amsterdam terecht. Het einde van mijn reis is er dan eindelijk en ik zie er tegenop om terug te gaan naar het leven der agenda's. Ik kreeg de vraag wat het meeste indruk op me heeft gemaakt, maar ik kan daar niet echt op antwoorden. De Dalai Lama is niet te vergelijken met een kameelsafari door een bloedhete woestijn, een gebouw als de Taj Mahal komt in schoonheid niet in de buurt van de bergen in de Himalaya, de vriendelijke mensen in India die alle rotte appels heel makkelijk doen vergeten lijken in niets op de gezellige toeristen die je tegenkomt en normale gesprekken mee kunt voeren. Ieder stukje van deze reis is bijzonder geweest, zoveel bijzonderheid dat het inmiddels normaal is geworden. Ik ben bang dat het rijke westen weer net zoveel indruk op me gaat maken, in een cultuur die me beter ligt dan de plaatselijke, soms (voor onze begrippen) mensonterende levenswijze. Toch ga ik het missen.

India; je leert er van te houden, of je vertrekt. Ik ben blij dat ik niet eerder vertrokken ben!

Zie jullie in NL!

Foto’s

12 Reacties

  1. alan:
    19 augustus 2011
    Een geweldige afsluiting. Welkom terug (bijna)
    x
  2. Yuunka:
    19 augustus 2011
    Have a safe trip. Wat gaat een half jaar eigenlijk snel.
  3. marcherie:
    19 augustus 2011
    hoi,
    Fijn, dat je weer naar huis komt maar........Bedankt dat ik vanuit mijn luie stoel met jou mee op reis mocht door Nepal en India.
    Ik heb zoveel mensen, kinderen, dieren en natuur gezien via jou ogen dat het me duizelt.
    Bedankt danny en wees welkom weer thuis.
    tot morgen
    kus mama
  4. Anne:
    19 augustus 2011
    See you tomorrow danny!!
    enjoy your flight :D

    Morgen krijg je wel een biertje van ons ;)

    X Anne en Dave
  5. miranda:
    19 augustus 2011
    zie je snel weer danny! goede vlucht en het blijft leuk om alles te lezen, maar idd een half jaar al, het vliegt voorbij!
  6. Sam:
    19 augustus 2011
    Het is je gelukt! Je zit in een film ;D
    Nu kan je dus echt met een gerust hart terug naar huis komen :)

    Nog even en dan kan je weer lekker in je eigen enbed onder een heerlijke douche!

    tot morgen!
  7. Annette:
    19 augustus 2011
    Zal je reisverhalen missen!!
    Groetjes en welkom thuis
  8. manon:
    19 augustus 2011
    Zal je reisverhalen missen. Succes en veel plezier met het weer opnieuw leren kennen van dit gekke land, genaamd Nederland!
  9. oma portugal:
    20 augustus 2011
    WELKOM THUIS. IK ZAL JE VERHALEN MISSEN MAAR IK DENK DAT WE WEL AF EN TOE EEN MAILTJE ZULLEN KRIJGEN VAN HET BEGIN VAN JE AGENDA LEVEN. WE HOPEN DAT JE NIET EERST ZIEK WORD VAN DE OVERGANG VAN HET WEER, WE ZIEN OP DE TV HOE HET IEDERE DAG WEER REGEND DUS PASOP VOOR KOU VATTENIS DE WENS VAN OPA EN OMA PORTUGAL
  10. Harold:
    21 augustus 2011
    Welkom thuis Danny. Ook wij zullen je verhalen missen maaar het is niet anders. Pas je vooral niet te snel aan aan de haastige cultuur hier. Geniet er nog van. Bedankt voor de mooie verhalen. Groeten van ons allen. Harold, Nella en Kevin.
  11. Jaap van Es:
    22 augustus 2011
    Danny,goede reis naar huis en welkom
  12. Cas Nede:
    16 oktober 2011
    Wij zijn geweest naar een expo Ster in de stad, over het leven in Mumbai. Ook dansten en figureedren we in een Bollywoodmovie. Kan me dus voorstellen dat je een heel leuke ervaring hebt gehad.