De tweede week in Pokhara

Namasté, sati! Tapolei kasto tsa? (Hallo, vriend! Hoe gaat het?)

We zijn inmiddels een week verder, tijd voor weer een nieuwe blog dacht ik zomaar. Ik hoop dat iedereen ook de foto’s bekijkt, daar kan ik helaas geen e-mail voor laten versturen. Als mensen vragen stellen in de reacties geef ik ook antwoord in de reacties, dan hoef ik daar geen extra blog voor aan te maken ;)

Vorige week zaterdag waren we bergopwaarts gegaan richting de World Peace Pagoda. Als het goed is was op de foto’s goed te zien hoe groot en mooi dat ding is! Zaterdagavond ben ik met een van de vrijwilligers naar Lakeside gegaan (het toeristische deel van Pokhara). Van Arjun mocht ik met zijn motor als ik wilde, maar wegens een groot gebrek aan rijbewijs heb ik daar maar van afgezien. Het was in Lakeside wel erg gezellig, het is leuk om te zien dat tijdens de “holiday” (weekend, 1 dag) de straten worden afgezet zodat iedereen vrij kan rondlopen en spelen zonder last te hebben van auto’s of motors. Op sommige plekken waren mensen aan het dansen voor publiek, wij zijn ergens een drankje gaan drinken waar ook een dinnershow werd gegeven. Op het einde werden we uit het publiek getrokken om deel te nemen aan een traditionele Nepalese dans. Gelukkig voor ons zijn er geen foto’s gemaakt :).

De dag erna, zondag uiteraard, gingen we weer vroeg op pad om wat mooie plaatjes te schieten. Ook die zijn inmiddels ge-upload, de rimboe en die van mij met Annapurna op de achtergrond. Wel grappig dat bijna niemand Annapurna kent, terwijl hij bijna net zo hoog is als de Everest. De foto die je ziet met de rimboe hebben we genomen omdat we ergens een verkeerde afslag namen, maar het was wel een erg leuke route. We zagen papegaaien in de bomen, liepen langs berghutjes en uiteraard het uitzicht op de Himalaya. Hadden we de juiste route genomen hadden we waarschijnlijk bijna niets van dat alles meegekregen, omdat het hier ’s middags best dichttrekt qua bewolking. Na de normale route naar beneden te hebben genomen voor 8 cent met de bus naar huis om nog even wat boodschappen en de handwas te doen. De busprijzen varieren hier trouwens nogal. Zo kan de heenweg zo 10 rupie schelen met de terugweg. Gelukkig is 1 rupie 1 eurocent ongeveer, dus erg druk maken we ons er niet om. Wel grappig om te zien hoe willekeurig zoiets kan gaan. Eenmaal thuis  lekker gegeten, rijst met kip. Ik krijg inmiddels het idee dat ik de enige vrijwilliger ben die de rijst nog niet zat is, grappig :)

Maandag konden we weer aan de slag op het schooltje. Omdat er meerdere vrijwilligers zijn worden wij bijna niet in het weeshuis ingezet, maar vooral op het schooltje. Op zich niet erg, daar kom ik verderop nog op terug. Het lijkt er wel op dat de leerlingen die we lesgeven ook daadwerkelijk vooruitgang boeken. Aan het begin van de week leek het nog nergens op.. Als ik na de uitleg hoe ze procenten moeten bereken, en ze aangeven dat ze dit snappen, een som geef van “10 procent van 50 appels” krijg ik van alle leerlingen als antwoord 50-10 = 40 appels. Aan het einde van de week kunnen ze zelf al berekenen hoe alles werkt, dus dit is erg positief. Soms moet je even “boos” doen om ze te laten opletten en hun best te doen, maar het werkt zeker wel. Verder ook met Binod gesproken, de directeur van de school en het weeshuis. Normaal gesproken wilde hij in april beginnen met het bouwen van 2 nieuwe lokalen voor de school, omdat de kinderen hier moeten betalen om examen te mogen doen, en hij dan pas geld genoeg heeft. Wij hebben aangegeven dat we geld hebben ingezameld om hierbij te kunnen helpen, en Binod begon helemaal te stralen. In zijn beste engels zei hij “I am very happy!” Het weeshuis wordt door de meeste vrijwilligers gebruikt om iets goeds te doen, ook door de vrijwilligers voor ons. De wezen hebben hier dus eigenlijk niets tekort. Hadden ze in Nederland best wel mogen vertellen…

Op dinsdag had Binod al op papier wat hij allemaal wilde gaan doen, op welke manier, wat de kosten waren, helemaal enthousiast. Omdat het geld er dus ook al wat eerder is, kunnen we waarschijnlijk ergens aankomende week al beginnen! We houden jullie zeker op de hoogte hierover!

Na het lesgeven op dinsdag ook nog geprobeerd om naar het postkantoor te gaan om de kaarten op de post te doen; postkantoor dicht.. Loop je dan een ruim uur voor!

Op woensdag hadden we wederom een dag vrij voor een familiefeest. Ook moesten we er weer bizar vroeg uit, om half 6 vertrokken we naar een tempel omdat de goden goed moesten zijn voor het dochtertje van ons gastgezin. Zijn van die dingen die je nooit zou hebben meegemaakt als je in een hotel zou verblijven. Na een busrit van 2 uur in een bus zonder vering, een weg met alleen maar grote hobbels en 15 mensen dicht op elkaar gedrukt eindelijk aangekomen. Leuk om te vertellen: De geit die meeging stond de hele reis op het dak. Knap die dat heeft overleefd. Wel zonde, want deze geit heeft hetzelfde lot als diegene uit mijn vorige stukje… Toen we bij de tempel aankwamen moesten we onze schoenen uitdoen om naar binnen te kunnen. Niet iedereen mocht naar binnen, sommige dames die hun maandelijkse probleem hadden moesten buiten blijven wachten. In de tempel was een vijver vol heilige vissen, die uiteindelijk de geit in hun vijver moesten toelaten. Op wat voor manier dit gebeurde kun je vast wel raden, foto’s hiervan zal ik niet op internet zetten. Bij thuiskomst hou ik nog wel een keer een dia-avond.

Nadat de geit was geofferd voor het geluk van Ankita (het babytje) moest deze uiteraard worden opgegeten. Dit werd gedaan onder de warme middagzon bovenop een berg met een schitterend uitzicht! Omdat het feest was moest iedereen aan het bier. Omdat ik jarig was deed ik maar mee. Echt jarig voelde ik me nog niet moet ik eerlijk bekennen. Inmiddels was het half 12 ’s ochtends, de meeste mannen waren al dronken (1 biertje op), en wij Nederlanders hoopten maar dat we niet ziek zouden worden van het vlees. Het smaakte best lekker! En later ook geen reactie gehad. Later met alle dronken mannen hetzelfde benauwde busje in voor de terugweg. Met 25 graden is een raampje dat open kan geen overbodige luxe! Wel aangekomen, allemaal erg pijnlijke billen en rug. ’s Avonds heb ik van de vrijwilligers een klein cadeau gekregen voor mijn verjaardag, superlief!

Donderdag ging de wekker erg vroeg. 2 dames uit ons huis gingen de trekking doen naar de Annapurna Base-Camp, samen met een meisje uit het huis tegenover ons. Toen ze ruim 1 minuut wegwaren hebben we gelijk hun matrassen “geleend”. We liggen nu in plaats van op een matras van 2 centimeter op een matras van 15 centimeter. Dit is lekker! Kunnen onze ruggetjes wel even gebruiken! Na het lesgeven naar het postkantoor gelopen om de post op te sturen. Weer mocht ik terug naar huis, enveloppes moeten worden dichtgeplakt met plakband hier. De dingen waar je aan de ene kant een beetje moedeloos van wordt, aan de andere kant blijf ik het mooi vinden allemaal. Op de terugweg heb ik met een paar Nepalezen een spel gespeeld. Het is een mix tussen sjoelen, knikkeren en poolen op een houten bord. De jongens spraken geen woord Engels en konden me dus vrij weinig over de spelregels vertellen, waarschijnlijk is dat de reden dat ik keihard heb verloren :D Het was wel erg leuk!  Daarna nog op internet gezeten om alle verjaardagswensen te bekijken, wat leuk dat ik zoveel mails/krabbels/facebookkrabbels/etc. heb ontvangen! Erg leuk om van iedereen iets te lezen!

Vrijdag een korte dag. Lesgegeven tot 1300 uur, naar huis, met Kiran mee naar haar moeder en broer. Haar broer(studeert momenteel in Japan) is in Nepal om te trouwen. Hij heeft geen vriendin, de vrouwen in zijn leven moeten iemand voordragen, en samen met zijn moeder moet hij een beslissing nemen met wie hij gaat trouwen. Als dat geen echte liefde is.. Ik ben blij dat wij in Nederland gewoon zelf mogen kiezen. We zijn snel naar huis gegaan, we wilden het onweer voorblijven. Net gelukt, maar het zag er erg heftig uit, bliksemflitsen op en achter de hoge bergen. En zo zit je op de vrijdagavond een spelletje Yahtzee te spelen voor je om 2200 uur naar bed gaat..

In het weekend kunnen we nog rustiger aan doen dan doordeweeks. Wat een leven! Ik kan me het gehaast van Nederland al bijna niet meer voorstellen. Marjolein en ik zijn lekker in een cafe met wifi gaan zitten, zodat zij haar laptop en ik mijn telefoon kon updaten. Ook gelijk maar een simkaartje gekocht zodat we ook hier bereikbaar zijn voor iedereen. Om te testen heb ik mijn moeder een berichtje gestuurd, maar ik dacht niet aan het tijdverschil.. Bij dezen wil ik mijn excuses aanbieden voor een smsje rond 4 uur ’s nachts NL-tijd :D

Verder hebben we lekker rondgelopen op Lakeside, nu in het wat minder drukke deel. Leuke kleine restaurantjes, mooi uitzicht op de zee, een fitnesscentrum die dicht is op zaterdag (gaan we zeker nog even bezoeken tijdens ons verblijf hier) en een yoga-club gevonden. Lijkt me erg leuk om mee te doen, dus ik heb nog wat sportieve uurtjes voor de boeg!

Zondag (vandaag) zijn we naar het Gurkha Museum geweest. Omdat we een rondleiding kregen van een dronken-lijkend, niet Engels sprekend persoon viel dit best tegen, hoewel het best interessant is om te zien waar de Gurkha’s (Nepalese krijgsmacht) allemaal zijn ingezet. Beide Wereldoorlogen, Falkland, Bosnië, noem maar op. Toen we weer buiten waren weer van het uitzicht gaan genieten; tussen de bergen over loopbruggen lopen is erg fascinerend! Zeker met hoogtevrees.. Op de terugweg werd het 3x scheepsrecht, de brieven zijn eindelijk op de post! Eenmaal thuis lekker rustig aandoen, zoals het hier hoort. Wachten tot het stroom aangaat zodat dit berichtje online kan worden gezet. Daarna vanavond maar weer eens vroeg naar bed, en kijken of we morgen kunnen beginnen met het regelen van het bouwproject!