Mijn laatste week weeshuis, school, pokhara

Hierbij al weer mijn laatste bericht vanuit een zonnig Pokhara!

Deze week is er op zich weinig gebeurd. Na een flinke verkoudheid lekker een dagje op bed blijven liggen. Ik geloof dat ik de enige ben van de 6 vrijwilligers (toen ik aankwam) die nog geen koorts of griep heeft gehad. Dus of mijn weerstand is optimaal, of net zo slecht als die van Nepalezen! :DDe reden dat je nu snel verkouden kan worden ligt in het weer; het kan 's middags rond de 40 graden worden hier, waarna het na een regenbuitje van een uur afgekoeld kan zijn tot 16 graden. Een temperatuursverschil van 20 graden op 1 dag! En het gekke is; ik blijf het warm vinden hier :)

Nadat ik een beetje was opgeknapt heb ik donderdag weer lesgegeven, maar er was maar plek voor mij in 1 uurtje. Lekker makkelijk enerzijds, het loopt en ik hoef me niet vervelend te voelen dat ik wegga. Anderzijds had ik ook graag in mijn laatste week nog wat willen betekenen, maar dit moet uiteraard niet ten koste gaan van uren van andere docenten.

Op vrijdag was er genoeg te doen gelukkig; de schoolfotograaf kwam langs! In gewoon kloffie naar school, en aan het omkleden tijdens het ochtendritueel dat jullie allemaal hebben kunnen zien door de link te volgen in mijn vorige bericht. Op het moment dat het Nepalese volkslied begon was ik klaar, liep naar buiten, alles en iedereen lachen, het volkslied klonk voor geen meter (vals en ongelijk). Binod werd boos, keek naar achter en zag mij, moest ook lachen en stond het voor een keer toe dat het niet zo strikt liep :) In de tussentijd waren ook alle docenten aan het lachen en wijzen, buurtbewoners kwamen even over het muurtje heen kijken, ik was toch wel een aardige attractie! Binod vertelde iedereen dat ze niet mochten lachen, ik liet zien dat ik hun cultuur respecteerde en er trots op ben om Nepalees te zijn. De kinderen werden stil, de docenten bleven gewoon samen lachen...

Na de foto's deze direct laten ontwikkelen zodat deze vandaag (maandag) opgehangen konden worden op de school. Reacties lees je straks ;)

Deze week ben ik veel op Lakeside geweest. Normaal had ik thuis wat aanspraak, maar nu voor het eerst een aantal dagen alleen, en Manon in een ander huis, was ik wel toe aan mensen om me heen. Op donderdag een aantal nieuwe mensen leren kennen, vrijdag ook, hoewel het erg rustig was. Op zaterdag ging ik alleen omdat Manon zich niet echt lekker voelde. Met veel mensen gesproken, uiteindelijk nog een laatste biertje besteld (op aandringen van de ober, en dat is voor het eerst serieus waar!), waarna de ober ook vroeg of we hem direct wilden opdrinken aangezien ze dichtgingen. Ik weigerde, vroeg of we de bierglazen mee mochten nemen, en vreemd genoeg deden ze niet eens moeilijk. Geen taxi's meer, dus met een aantal personen een afterparty in een hotel, en heerlijk in slaap gevallen op een bank..

Volgende ochtend eerste bus naar huis (Nadat ik de bierglazen had teruggebracht!) en in bed gekropen zonder mijn gastgezin wakker te maken :) Wel erge spierpijn toen ik eenmaal wakker was! In de middag nog even met Marjolein gebeld, ze zit veilig in de bergen en heeft het erg naar d'r zin! Na haar omschrijvingen krijg ik alleen nog maar meer zin in volgende week! Aan het einde van de middag ben ik alvast met mijn gastgezin aan ons afscheid gaan werken. Arjun, mijn "papa", moet een hele week naar Birganj, de grensovergang met India waar ik over 1,5 maand ook te vinden zal zijn. Daarom doen we ons afscheid iets eerder; ik nam ze mee naar een 6D-bioscoop! In een land waarin op sommige plaatsen geen auto's kunnen komen, waar maar 8 uur electriciteit is per dag en waar stromend water uit een leiding een utopie is, hebben ze een 6D bioscoop! :D De 4e dimensie is het voelen van de film, zoals wind en water. De 5e en 6e zijn het meebewegen in je stoel blijkbaar. Erg leuk, erg grappig. Mijn gastgezin gedroeg zich als kinderen, de kinderen van het gastgezin van Manon waren net zo enthousiast. Wij vonden vooral hun reacties leuk! Omdat Arjun blijkbaar een dag later pas vertrekt richting India heb ik vanavond mijn afscheidsmaal, ik ben erg benieuwd! :D 's Avonds zijn Manon en ik daarom maar even langsgeweest in Lakeside (voor de verandering), er stond namelijk een Engelse voetbalwedstrijd op het programma. Na een boeiende pot en een hele leuke sfeer in Club Amsterdam (jajajaja!) sloot de tent, terwijl in Nederland ook nog een wedstrijd bezig was. Zal zo eens gaan kijken naar de uitslag...

Op de weg naar Lakeside heb ik me trouwens voor het eerst ongemakkelijk gevoeld hier in Nepal! We gingen in een taxi zitten en zagen een grote groep kinderen een steeg inlopen. Nieuwsgierig als we waren bleven we kijken. Het kwam erg dreigend over. Toen alle kinderen terugkwamen om grote stenen op te rapen herinnerden we onszelf aan het feit dat de wedstrijd ging beginnen, en reden we maar weg.. Volgens de taxichauffeur waarschijnlijk 2 groepen jongeren tegen elkaar. Voor ons de eerste serieuze vorm van dreiging die we zijn tegengekomen hier!

Vanochtend ging ik naar school met de foto's. Alle kinderen dolenthousiast, alle docenten enthousiast en blij. Blijkbaar gebeurd dit in Nepal alleen op dure scholen, dus zonder het te weten heb ik ze best wat status meegegeven! Elke klas kreeg een grote foto in het lokaal, die van de docenten kwam uiteraard in de docentenkamer. De dag startte met 10 minuten vertragen (door het kijken naar foto's) en elke les in de ochtend startte steeds later omdat iedere docent steeds weer even terugging om te kijken. Erg leuk om te zien hoe blij ze met iets kunnen zijn dat in Nederland door velen als "noodzakelijk kwaad" wordt gezien!

Zaterdagochtend is het plan dat ik ga vertrekken naar Kathmandu, om nog wat kleine dingetjes te regelen daar en te beginnen aan mijn trektocht van ongeveer 25 dagen door de Himalaya naar het basiskamp van Mt. Everest en de top van Mt. Kallaphattar. Daarom is dit voorlopig mijn laatste blog update. Ik zal deze week nog wat foto's uploaden als ik nog iets bijzonders tegenkom, maar hier krijgt niemand over het algemeen een bericht over. Met andere woorden: Het zal een maandje erg stil gaan worden hier! Daarna kom ik terug met hopelijk een mooi verhaal, mooie foto's en een fantastische ervaring!
Ondanks dat ik hier nog een paar dagen moet weet ik nu al dat ik de kindjes ga missen, net als de docenten, mijn gastgezin en alles wat met Pokhara te maken heeft. Ik ben als vreemde omarmd in deze cultuur, een cultuur waar iedereen rekening met elkaar houdt, waarin iedereen een ander wil helpen, zelfs als het ten koste van je eigen tijd gaat! Het uitzicht op de bergen elke dag, het slechte Engels van de mensen, het schouderophalend "Ach, het is Nepal" denken wanneer er weer eens iets mis gaat of iemand te laat is, alles! Ook al ga ik hierna dus nog even verder door Nepal en daarna India, wil ik ook iedereen bedanken die trouw mijn (uitgebreide) verhalen lezen en hier op reageren. Het is een van de weinige dingen die ik vanuit Nederland meekrijg, dus ik vind het altijd erg leuk om wat van jullie te horen!

Als alles goed gaat horen jullie over een kleine maand weer iets van me, grote kans dat ik dan een Yeti-look a like ben geworden :D

Groeten,
Danny