De eerste ellende, en genieten!

Namaste!

Ik hoop dat alles goed is in het koude Nederland, hier gaat ook alles lekker soepel! Bedankt voor alle reacties, erg leuk om van iedereen iets te lezen! Inmiddels zitten we in Pokhara, maar ik zal verdergaan waar ik vorige keer ben gebleven.

We vertrokken 's ochtendsvroeg om 0630 al richting het busstation van Kathmandu (lange straat met bussen, geen bordjes, overzicht, of wat dan ook). De man van het hotel sliep nog, dus we konden niet naar buiten, maar uiteindelijk toch op tijd aangekomen. Jammer dat de bus waarvoor onze stoelen waren gereserveerd helemaal niet vertrok! We werden wel vriendelijk geholpen naar een andere bus die ook naar Pokhara zou gaan, en dat bleek nog echt zo te zijn ook!

Na een busrit van ongeveer 6 uur kwamen we aan in Pokhara. De 6 uur gingen verassend snel om, mede door de vele indrukken die het schitterende landschap ons gaf. Sommige hobbels waren echt heel heftig, waardoor we zelfs met de voeten van de grond afvlogen. In Nederland zouden we klagen, hier vinden we alles fantastisch en grappig. Het busstation van Pokhara ligt pal naast het vliegveld, best grappig om te zien. Vooral binnenlandse vluchten komen hier binnen, het schijnt dat steeds meer vluchten ook daadwerkelijk terugkeren, dus wie weet nemen we het vliegtuig wel terug naar Kathmandu over 3 maanden :p Eenmaal door een van de vele taxi's te zijn afgezet in het centrum zijn we op zoek gegaan naar een leuk plekje om te slapen. En die vonden we; voor het immense bedrag van 2 euro per persoon konden we terecht in een kamer met warme douche en een echte wc. Later bleek dit een hele goede keuze!

Het hotel werd gerund door een meisje van een jaar of 10-12, veel te jong maar erg schattig. Nadat we Lakeside (het toeristische deel van Pokhara) hadden bekeken (roeibootje gehuurd, restaurantje gepakt) gingen we proberen te slapen. Proberen, omdat er in de hal, direct naast onze kamer een flinke vechtpartij ontstond vanuit het niets! Erg indrukwekkend en intimiderend, zeker als er geen licht is, je niets kunt verstaan en je op bed ligt. Uiteindelijk met ons niks aan de hand, de rust keerde terug en we konden gaan slapen. En een uurtje later was het dan eindelijk zover, het eten eistte zijn tol bij Danny...DIAREE! Die nacht werd de wc mijn beste vriend, wat was ik blij dat ik gewoon kon gaan zitten op een wc bril! De volgende ochtend nog steeds last van mijn maag, voelde me erg ziek (later bleek ik 0,3 graden koorts te hebben, ik blijk een echte man :P), en door de voorgaande avond ging Marjolein dus maar alleen op zoek naar een ander hotelletje.

Heel snel gevonden, onszelf nog sneller verplaatst en ik ben de halve dag heerlijk op bed gaan liggen. 's Middags wat pilletjes ingenomen zodat we samen naar het centrum konden gaan om de andere vrijwilligers en Binod (opperhoofd vrijwilligerswerk) te ontmoeten. Gezellige dames, ben de enige kerel, maar ik zie dat wel goedkomen ;) Iedereen ging daarna weer verder, ik begon me al wat beter te voelen, dus gingen we even omkleden om 's avonds iets te kunnen gaan eten. Ik bleek nog altijd geen honger te hebben, Marjolein wel, dus terwijl we genoten van een traditioneel Nepalees optreden zat Marjolein aan de soep en ik aan het westerse medicijn Coca Cola. Geloof alle verhalen; het werkt echt! Later nog genoten van een coverband midden op straat, gelopen langs een heleboel lege discotheekjes, ik zie dit wel goedkomen wanneer ik me beter voel in het weekend. Het weekend noemen ze hier trouwens Holiday, en elke week vakantie hebben klinkt erg goed moet ik zeggen, dus die ga ik er zeker inhouden!

Inmiddels zitten we op zondag de 13e, ik ben weer aardig fris in mijn maag en na lekker uitgeslapen te hebben worden we door Binod opgehaald om naar het gastgezin te gaan. De mensen waar we bij slapen heten Arjen (spreek uit: ardjen) en Kiran. Ze hebben een dochter van een paar maandjes oud, maar die is heerlijk stil. :D Wij slapen in een kamer op de bovenverdieping en daar hebben we dan ook eventjes gezeten met de andere vrijwilligster om elkaar te leren kennen, was erg gezellig. Daarna hebben we erg lekker gegeten, we mochten met bestek eten maar hebben besloten om voor onze vuurdoop te gaan en te eten met onze handen. Erg vreemd, maar ook hier kan ik best aan gaan wennen. Sowieso is het hier heel makkelijk om gewend te raken. Alles gaat heel relaxed, geen drukte zoals Kathmandu, de mensen zijn wat rustiger en toerist-vriendelijker, de omgeving is veel mooier en schoner, heerlijk!

En dan vanochtend, onze eerste dag in het weeshuis en op het schooltje. In het weeshuis waren vooral de jongens erg blij dat er een keer een mannelijke vrijwilliger was, dus ze waren niet van me af te slaan. Blijkbaar lijk ik op een van de Power Rangers, wat ik maar zal opvatten als een compliment. Iemand bekend met de Nepalese versie van Power Rangers? Foto's mogen gemaild worden, ik ben zeer benieuwd. Later op het schoolplein gewacht tot school ging beginnen, en de opening was zoals we hadden verwacht, het traditionele "ochtendgymnastiek-ritueel". Erg lang en streng, zouden wij in Nederland niet volhouden denk ik. Dus wees maar blij dat je dat niet hebt (gehad)! 2 van de vrijwilligers gingen met kinderen die een achterstand hadden aan de slag, Marjolein en ik gingen met Binod mee om te kijken hoe hij lesgaf. Dit gaat nog erg leuk worden. Kinderen hier worden vooral geacht om de antwoorden op te ratelen. Ze kunnen tot 100 tellen, maar als je ze een getal laat zien kunnen ze niet zeggen welke het is. Zo ook met letters. Daarnaast is het Engels erg dramatisch, we merken dat dat van onszelf ook best achteruit gaat. Kort en duidelijk zijn is het belangrijkst, wie weet leer ik hier eindelijk om af en toe mijn mond te houden! ;)

Binod wil dat we morgen al een lesje wiskunde gaan geven, net als een les gymnastiek. Voor het gemak heb ik maar een bal gekocht vanmiddag, kan ik daadwerkelijk nog iets doen ook.

Wat feitjes:

• Kinderen zitten hier met 12 in een klas, een lokaal is 3 bij 3 meter. Een docent heeft dan gewoon de ruimte om les te geven. Erg klein dus.
• De kinderen wisten ons allemaal te vertellen dat het Valentijnsdag is. Altijd handig om te weten, gelukkig had ik er zelf ook rekening mee gehouden ;)
• Basisschool kinderen krijgen wiskunde op het niveau dat ik kreeg in havo-4. Of ze het snappen is een tweede, de antwoorden waren goed, maar staan achterin het boek.
• De mensen in Nepal lunchen niet. Het komt dus vaak voor dat Danny honger heeft.
• Bryan Adams komt naar Nepal! Voor 20 euro kunnen we er heen. Maar om nou 12 uur daarvoor in de bus te zitten...
• Mensen die verjaardagskaarten willen sturen (komen toch niet op tijd aan, andere post mag ook, maar de hint is duidelijk ;)) kunnen dit sturen naar: Holy Angel School, Danny Fish, P.O. Box 354, Pokhara, Nepal. Als het goed is komt het dan veilig aan.
• Volgende foto's komen er zo snel mogelijk aan!
• Als je wilt reageren op de blog of foto's; gewoon doen! Vind ik alleen maar leuk! Je kunt ook bij de foto's zelf reageren als je wilt om het overzichtelijk te houden.

Hoop dat alles goed gaat met iedereen, ik zal maar niet vragen wat Feyenoord heeft gedaan. Jullie horen snel weer van me!