Werelden van verschil!

Tashá Délé! (Hallo in het Tibetaans :D)

Het laatste dat jullie van mij hebben gelezen (als het goed is ;)) was dat ik in Varanasi zat, de heiligste stad van India. De dag na mijn blog ben ik naar Sarnath gegaan, de plaats waar Buddha zijn eerste speech/ceremonie heeft gegeven. In dit dorpje staan ruïnes van ruim 2000 jaar oud, heel bijzonder! Een grote stupa gaf de officiële plaats aan, en verder was dat het eigenlijk wel. Maar de rust die de tuinen gaven was heerlijk! Even geen toeterende auto’s, smog, etc. Op de terugweg vroeg ik aan de rikshaw chauffeur of ik een stukje mocht fietsen, en zowel hij als de mensen langs wie we kwamen vonden het schitterend om een westerling te zien werken! Wel gek dat de chauffeurs altijd laten blijken dat het erg zwaar is, hoewel ik dit heel erg mee vind vallen. (En dat terwijl ik de afgelopen 5 maanden niet gefietst heb) Je zweet je wel kapot, maar met 45 graden gebeurt dat ook al zonder zelf te fietsen! :p

Eenmaal terug in Varanasi (Sarnath was een dagtrip) besluit ik om de dag in stijl af te sluiten en even later zit ik in een bootje op de Ganges. Hele rustige sfeer omdat alle andere bootjes richting de dagelijkse ceremonie gaan, ik zie alle verschillende uitzichten eens van de andere kant, heel mooi!

Op zaterdagochtend ging ik voor de 4^e keer op rij vroeg het bed uit, en voor de 4^e keer op rij was het weer heel slecht. Het heeft niet zo mogen zijn dat ik een zonsopgang over de Ganges mee kon maken. Maar lekker terug naar bed gegaan, want het zou een rustige dag worden met een nachtelijke rit in de trein, dus extra slapen kon geen kwaad. Tijdens de middag wat spulletjes gekocht voor onderweg en nog even wat mailtjes gestuurd op internet. Ik had gelezen dat de Dalai Lama in het Noorden van India zou komen (Dharamsala is zijn woonplaats, een dorpje in de bergen, dus zou ik weer naar een wat koeler gebied gaan, rond de 20 graden!) om “Teachings” te geven, en het leek me leuk om te kijken of ik daar ook naartoe zou kunnen gaan…

Even later ben ik al op weg naar de trein, moet ik even van Rikshaw wisselen omdat de mijne een lekke band heeft, verwacht de nieuwe rikshaw chauffeur een hoger bedrag bij aankomst, en uiteraard krijgt hij dit niet. De trein staat al op me te wachten en zodra ik instap rijd hij weg. Heerlijk op tijd, op naar Agra!

Onderweg in de trein komt er een man naast me zitten die zijn eten met mij wilt delen. Dit doe je alleen met hele goede vrienden en familie, dus is het best een eer. Aan de andere kant vind ik het sneu als ik al zijn eten op eet. Hij dringt aan, en ik eet mee. Lekker! Later blijkt dat de man geen goed kaartje had, en hij werd vriendelijk weggewerkt door de conducteur. Het werd al bijna slaaptijd, dus ging ik maar omhoog. (Een coupé bestaat uit 6 bedden, 3 links, boven elkaar en 3 rechts. De onderste wordt overdag als stoel gebruikt door iedereen, de middelste is ingeklapt en de bovenste een soort van bagagerek. Als mensen willen slapen worden de middelste bedden uitgeklapt, heeft iedereen zijn eigen tas in zijn bed en gaat hier liggen.) Uiteraard slaap ik voor geen meter aangezien ik mijn bed met een backpack en rugtas moet delen. Gelukkig hebben ze de mp3-speler uitgevonden!

Na een lange nacht (zo’n 14 uur duurde de treinrit) wijzen de Indiase mensen dat ik naar buiten moet kijken, en ik zie een mooi wit/blauwachtig gebouw: De Taj Mahal! Helaas was het zicht maar heel kort, maar dat beloofd nog wat voor als ik dichterbij sta… Nadat ik heb ingechecked in het hotel ga ik eropuit, eerst naar het fort van Agra. Een enorm groot kasteel, uit de 16^e eeuw, heel mooi afgewerkt. Qua stijl lijkt Agra niet op eerder bezochte steden in India, en het is duidelijk te zien hoe de stad gebruikt is als inspiratie voor Aladin. In het kasteel is er een fantastisch uitzicht op de Taj Mahal, wat eigenlijk lijkt op een erg druk plein met pilaren. Tóch indrukwekkend. Tussen het poseren voor foto’s van en met Indiërs door heb ik gelukkig tijd om zelf ook wat plaatjes te schieten :).

Na het kasteel ga ik naar de achterkant van de Taj. De rikshaw chauffeur heeft het erg moeilijk, en dus besluit ik om uit te stappen en een stukje te duwen. Eenmaal aangekomen; geweldig uitzicht! Van dichtbij ziet het eruit als een enorm groot complex, en het ziet er echt heel mooi uit! Terwijl ik dit bij mezelf denk maakt de camera uiteraard overuren ;)

’s Ochtends vroeg er uit, bij zonsopgang schijnt de Taj Mahal er het mooist uit te zien, door de weerkaatsende zon zou je verschillende kleuren moeten kunnen zien. En aangezien de kaartjes best duur zijn, en niet meer geldig nadat je het complex verlaat, besluit ik voor de zonsopkomst te kiezen. En dit is een juiste keus geweest! Bij binnenkomst valt meteen het immense op, enorm hoge poorten, grote tuinen, grote pleinen. Na de eerste poort (er zijn 3 ingangen) ga je naar de hoofdpoort waarna je recht voor je het bekende plaatje ziet: de waterweg die loopt naar een van de mooiste gebouwen die je ooit in je leven zult zien, grote tuinen hier omheen, heel bijzonder om hier doorheen te lopen. Vanaf een platform in het midden kun je mooie foto’s maken, en 2 die ik heb geüpload laten duidelijk wat kleurverschil zien, een is blauwig, de andere rood. Het verschil tussen de 2 foto’s is niet meer dan 10 seconden geweest! Op het platform bood een fotograaf aan om wat “standaard-poses” te maken, en ik vond het wel prima. Na bijna drie uur rondlopen was het genoeg en ben ik de rest van de stad gaan ontdekken. Omdat ik tijd over had ben ik mijn mail gaan bekijken en ik had een positief bericht: Ik mag naar de teaching van de Dalai Lama! :D Heel gaaf, iets dat je zeker niet wilt missen als je de kans krijgt, dus ik vertel het aan Marjolein, die besluit dat ze weer een stukje met me mee gaat reizen naar het Noorden.

Op dinsdagochtend merk ik dat de was, die ik buiten had gehangen om te drogen, is aangevallen door de rondlopende aapjes. Beetje jammer; ik mag de was opnieuw doen en kan 1 shirt weggooien door gaten. Ach, kan gebeuren. Na een ontbijtje vertrek ik naar het station om een treinticket naar Delhi te regelen, de busticket naar Dharamsala was uiteraard al geboekt. Later met een autorikshaw op weg naar Fatehpur Sikri, eens de hoofdstad van India, nu een spookstad. Ook dit is enorm in omvang, hele mooie gebouwen, ik merk dat ik deze week heel erg cultureel ben. Met mijn reisgids en camera in de hand loop ik als een echte toerist door het complex, maar ik vind het erg interessant om te zien. De koning die hier woonde (Akbar) had een harem van meer dan 5000 vrouwen, en probeerde in India er voor te zorgen dat alle religies in 1 zouden samensmelten. Kort samengevat de twee meest interessante punten van de geschiedenis van Fatehpur :).

’s Avonds voor het laatst met een mooi uitzicht op de Taj genoten van een smerige hamburger, maar mijn eerste biertje in ruim 2 weken tijd maakte dit zeker goed.

Woensdagochtend vroeg moet ik er al om 0400 uit, de trein naar Delhi staat om 0530 al te wachten, en een aantal uur later kom ik al in Delhi aan. Wel grappig, iemand had een verkeerd kaartje en kreeg een boete van 50 Rupee, omgerekend €0,75! Dát zal hem leren!

Delhi valt me alles mee! Er zit aardig wat structuur in de wegen, stoplichten werken zowaar, mensen lopen netjes links, kortom; prima zo! Iets te snel gedacht; de bushalte waar Marjolein en ik de bus moeten nemen naar Dharamsala wordt niet herkend door de taxichauffeurs. In een toeristenbureau worden we geholpen, ze kennen het niet maar bellen de maatschappij en leggen uit waar we heen moeten lopen. Omdat het warm is nemen we een rikshaw. De chauffeur stopt op een gegeven moment om te zeggen dat hij niet verder mag en we moeten lopen. We vertrouwen het niet, vragen omstanders waar hetgeen is waar we heen moeten en zij wijzen de compleet andere kant op. De rikshaw chauffeur moet omdraaien en ons naar de juiste plek brengen, waar we nu wel aankomen. En omdat hij is omgereden verwacht hij een extra kilometerheffing! Jammer voor hem dat hij twee zuinige Nederlanders aan het vervoeren was.

In een koel restaurant drinken we wat en vragen we naar de bushalte. Ook hier hebben ze er nog nooit van gehoord. We besluiten zelf de maatschappij te bellen, en er wordt ons verteld dat we naar een bepaalde regio in Delhi moeten gaan. Blijkt zo’n 6 km. verderop te zitten! Met een andere rikshaw weer verder, en uiteindelijk dan op de plaats van bestemming gekomen. (Ik merk dat ik het woord “uiteindelijk” erg vaak gebruik als ik mensen uitleg hoe ik reis door India…) Na een lekkere maaltijd de bus ingedoken om een nachtrit van 12 uur te maken naar de woonplaats van de Dalai Lama.

Tijdens de busrit doezel ik weer wat weg, deze keer geef ik kopstoten de andere kant op. Ik moet zeggen, het doet meer zeer als je een kopstoot geeft aan een raam! De busrit gaat gelukkig best soepel; de weg is hetzelfde als in Nepal (bergachtig en veel haarspeldbochten) maar we zitten in een bus die betrouwbaar is, en dat scheelt een hoop! Onderweg zien we een bord langs de weg:

“Himachal Police: Better late than never”

Klinkt hoopgevend, hoop dat mijn tas er nog is als ik de bus uitstap… Op de afgesproken tijd komen we aan (is ook wel eens lekker) en gaan we naar ons hotel. Ook kunnen we ons direct inschrijven voor de Dalai Lama, helaas is het verboden om camera’s en telefoons mee te nemen, dus ik moet iedereen die volgende week een foto van hem verwachtte teleurstellen.. ’s Avonds gaan we bij een vrijwilligersorganisatie een documentaire kijken over Tibet.

De Dalai Lama is niet de enige Tibetaan die in Dharamsala woont. Elk jaar proberen honderden Tibetanen China te ontvluchten, de enige manier is door de Himalaya. En dan alleen in de winter, omdat er dan minder Chinese grensbewakers zijn door het enorm slechte en koude weer. Degenen die het lukt om hier te komen hebben niks, alleen de hoop op een toekomst. In Tibet hebben ze dit niet; meer dan 90% van hun culturele erfgoed is vernietigd door de Chinese overheid, het beoefenen van een religie is er verboden, alle banen zijn aan Chinezen gegeven en alle opleidingen worden alleen in het Chinees gegeven. Eigenlijk is het zo dat China bezig is om Tibet en zijn geschiedenis uit te roeien. Zo zijn er al meer Tibetanen vermoord dan het aantal Joden in de tweede Wereldoorlog en zit er onder alle politieke gevangenen zelfs een 8 jarig jongetje. Het is heel gek om te zien dat er in de politiek hier niets aan gedaan wordt! De vluchtelingen hebben naast de hoop op een toekomst maar 1 grote wens: De heilige Dalai Lama ontmoeten. Ik zal hem volgende week geen hand kunnen schudden, maar voor mij was de “teaching” de reden om deze kant op te gaan. Hoe groot het verschil in levens kan zijn...

Maar, veel noemenswaardiger, de manier hoe de Tibetanen hier mee omgaan is enorm bewonderenswaardig! Ze haten de Chinezen niet, ze hebben geen woede of behoefte aan geweld. Ze willen alleen hun land terug, en begrijpen niet waarom dit niet gebeurd.

Ik ben gister gaan helpen bij de organisatie, met Tibetanen Engels gaan spreken zodat ze dit kunnen gaan toepassen in de maatschappij. Waar in Nederland op de vraag “wie zou je ooit willen ontmoeten” waarschijnlijk antwoorden als Beyoncé zouden komen, kwamen hier antwoorden als “mijn ouders, die ik al 15 jaar niet gezien of gesproken heb” of “de Chinese overheid, om te vragen waarom ze onze rechten als mens schenden en om ons land terug te krijgen”. Heel intens, en zelfs best emotioneel om dit allemaal mee te maken. Wat dat betreft ben ik blij met het hele kleine beetje wat ik heb kunnen helpen en hoe makkelijk we het hebben met onze luxeproblemen in Nederland.

Een stuk bewustwording, wat begon als een interessante sidetrip naar het Noorden van India.

Uiteraard volgende keer een verslag van verdere belevingen in Dharamsala (en omstreken). Voor degenen die tijd hebben en geïnteresseerd zijn; de documentaires die ik heb bekeken zijn:

Leave fear behind: http://www.youtube.com/watch?v=dAsyTMLOD-4&feature=related

The cry of the snow lion: http://www.youtube.com/watch?v=YsiEluJFsO8